Als woorden ontbreken…

…is het soms goed om helemaal niets te zeggen. Maar zodra we ons aangevallen voelen, is de behoefte sterk om juist meteen iets te zeggen. Zo’n eerste reactie is vaak uit emotie geboren en kan de plank flink misslaan: als ‘ongevoelig’ ervaren worden of, erger, als munitie dienen om een toch al gespannen situatie verder te laten escaleren.

Parijs, 13 november 2015

Woorden schieten tekort. Toch? Laat het dan ook even stil zijn. Laat de stem van de media voor één keer verstommen. Geen ‘liveblogs’, ‘nieuwe schokkende beelden’, overzichten, analyses of debatten. Even één dag niet.

De voordelen:

• de betrokkenen krijgen even rust. Even niet geconfronteerd worden met die bewuste avond. Even niet iedere minuut de herinnering aan die vreselijke uren via een blèrende radio of TV.
• de verdrietige meelevenden mogen even op hun eigen manier rouwen en uitdrukking geven aan hun verdriet. Op hun eigen, unieke manier.
• de politici kunnen hun wonden likken. Dan kunnen ze zich meteen beraden over wat ze ons, ‘het volk’ vertellen. Want dat kan maar beter een héél goed verhaal zijn.
• communicatieprofessionals en de pers kunnen éven pas op de plaats maken. Die ‘pauze’ gebruiken om zich degelijk te (laten) informeren. Hun woorden zorgvuldig te formuleren. Om dan pas naar buiten te treden met een éénduidig, degelijk verhaal. Een verhaal dat gerust stelt in plaats van (meer) paniek zaait. Een verhaal dat troost biedt in plaats van frustreert.
• de daders missen de voldoening, het volledige effect van hun acties te zien. Immers, met de TV op zwart is er even geen aandacht voor hun gruweldaden. Geen aandacht voor hun ‘ideologie’ – als ze die al hadden. Geen enkele vorm van ‘erkenning’. Het vuil eensgezind en massaal negeren.

Eén dag maar. Eén dag geen media. Eén dag geen woorden. Eén dag een passend zwijgen. Omdat woorden soms tekort schieten.